عزیزکم

بالاخره من و بابا تونستیم به خاطر اومدن یکی عزیزترین و دوست داشتنی ترین   افراد زندگیمون، خونه رو عوض کنیم و جای بزرگتری رو بگیریم. 13 روزه که اومدیم خونه جدید.   خدا رو شکر که جای خوبیه و کاملا مناسب برای تو که هر چی دلت میخواد شیطونی کنی بدون اینکه هی بهت بگیم بشین همسایه پائینی اعصاب نداره .   دیشب کاراها تموم شد و موند چند تا ریزه کاری فنی که احتیاج به زمان داره.     اینقد سرم گرم بود و تب و تاب قضیه بالا بود که نفهمیدم ماه 4 چطوری تموم شد . امروز آخرین روز ماه 4 هست و فردا شروع ماه 5 ، دیگه به نصف راه دارم نزدیک می شم و لحظه شماری می کنم برای رفتن به سال جدید.   امیدو...

  منتظره بوی یاسم   که بپیچد و مستم کند   که با هم برویم و گم شویم میان خاطرات سالهای دور   که به او بگویم بابزرگم کودکت کودکی دارد     دلم هر سال نزدیک عید پر میکشد به خانه قدیمی و مهربان تو   که حالا شاید اثری از آن نمانده باشد   و مشتاقانه در آغوشت غرق می شوم   و میان انگشتان بلند و کشیده ات فشرده می شوم   محو قرآن خواندنت می شوم   صدایت می پیچید   انگار همین لحظه همین جایی کنار همین کرسی، کنار پنجره   با همان عینک دور مشکیه معروف !   کنار یک استکان کمرباریک پر از چای و جعبه تنباکو   ...

  بالاخره امروز رسید ، لحظه لحظه ها شمردم تا برسه    خیلی طولانی بود خیلیییییییییییییییییییییییی حالا هی نگاهم به ساعته    که بشه 12 و من از شرکت بزنم بیرون ، و هی منتظر بشینم تا ببینمت    و مطمئن باشم که همه چی خوبه و تو راحتی و همه چی آرومه    خدایااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا قسمت همه کن   

  اونقدر دل تنگ این روز بودم که خیلی زودتر از موعد از شرکت راه افتادم   توی راه بارها تصویرت رو کشیدم و قربون صدقه دست و پاهات کوچیک و نازکت رفتم   بابا قرار بود ساعت 2 به بعد بیاد ولی زودتر از من رسیده بود و دنبال جای پارک می گشت این ینی با همه خونسردی که از خودش نشون میده ، تودلش یه خبرای دیگست     بعد از آزمایش خون و مثلا مشاوره ژنتیک منتظر سونو بودیم    اسمم که صدا شد ، صدای قلبم توی گوشم پیچید،   حتی صدای قلب کوچیک توکه تا اون روز نشنیده بودم ...    با ورود من و آماده شدن برای سونو بابا هم از در اتاق اومد تو و مشتاقانه زل زد به مانتیور ...

  هیچ وقت نبودنت برایم عادی نشد    هیچ وقت یادم نمی رود که بودی و چهره ات آرامش بخش    هیچ وقت یادم نمی رود که نگاهت عمق داشت برایم و صدایت ....   دستان استخوانی و لاغرت   کت و شلوار آبی نفتی ات   قرآن جلد مشکی و عینک دور مشکی ات   لبخند آخری که بهترین تابلوی ذهنم شد    چهاردهمین سالگرد نبودنت شد   همیشه محتاج دیدنت هستم ، تا هر وقت که زنده باشم    بابزرگم  ........   ...

  دومین دیدار ، شنبه 21 دی ماه   چشمم را بستم تا تصورت کنم ،   شاید هم ترس را پنهان کنم   ترس نبودنت ، رشد نکردنت   نکندها ، شاید ها ، اگر ها ...   دستگاه سونو را که حس کردم بغض امانم نداد   قدت شده بود 10 میلیمتر و قلبت ... قلبت چه زیبا می تپید   انقد تند و قشنگ که محوت شدم که یادم رفت بگویم دکتر عکسش را میدهی؟   دقیق 7 هفته   عمرم به اندازه تمام دنیا میخواهمت       ...

  به دست خودم که نگاه میکنم ، خالی تر از همیشه به نظر می رسد     اما به کرم تو که نگاه میکنم حیران میمانم میان اینهمه محبت   که گاهی نه دیدمشان نه حسشان کردم. ماههایی که گذشت و پر و خالی از امید شد. 19 ماه و هرکدام دست کم 30 روز، روزهایی که جز خودم و دوستان منتظرم هیچ کس درکشان نخواهد کرد. شبهایی که تا صبح خواب یک خط بودن و دوخط شدن بی بی چکها امان می برید و صبحهایی که تمام آروزها ویران می شد و روز از نو روزی از نو.       به هر پیام مادر شدنی دل خوش میکردم که روزی نوبت من هم خواهد شد، و هر ماه ماجرایی تازه انگار تو را از ما دورت...

  دو خط بی بی چک که برایم غریبه نبود بتای 100 که قشنگ ترین عدد زندگیم شد و حضور تو کودکم که تمام رویاهایم را حقیقی کرد و ناباوری که رنگ خوشبختی داشت     خوش اومدی عزیزه دل بابا و مامان     ...

دلهره شیرینی درونم جان گرفته   انگار همین حالا مهر زده اند که بیا و قسمتت را بگیر   من زیادی خوش باورم یا دلم نوید چیزی می دهد   مثل روزهای اول مدرسه که پاهایم خالی از جان می شد از شوق دیدن دوستان   مثل روز اول دانشگاه   مثل روز عقد   با خود تکرار میکنم امیدی هست ؛ چون خدایی هست    نگران فردایم نیستم، خدای دیروز و امروزم، فردا هم است    نگران دل کوچکم هستم که به لرزشی در هم نشکند     خدایا می دانم که آماده برآوردن حاجات امیدوارانی   و تسلی دهنده حال پریشان خاطرانی   قسمتم را و صلاحم را برایم بخواه   روزیم را مادر ش...

  سومین سالگرد ازدواج هم گذشت و ما هنوز زوج خوشبخت سه سال قبل هستیم ، بازم نشد که تو یه مناسبت خوب ، خبر خوب پدر شدن رو تحویل بابا بدم ، حیف شد ، روز اول سفر هنوز تو کش مکش ناراحتی های یک ماهه گذشته بودم روز دوم همه چی خوب بود و همه چی سر جای خودش ، هنوز هم دوستش دارم بیشتر از همیشه     مادر شدن چقدر از من دور است هر دوره دورتر از قبل می شود و هرماه یه قدم عقب تر می روم شاید اینها همه دور خیز باشه برای پریدن ، کسی چه میداند خدا چه در مشت دارد     پیش دکتر طرازی و دکتر عارفی رفتم و بالاخره خانم دکتر عارفی رو انتخاب کردم ...