بانو رباب

روزهاست که بی قرارم ،

لالایی میخوانم و زیر لب ذکر العطش دارم ،

روزهاست که گهواره خالی علی اصغر را می بینم و دلم تاب نمی آورد ،

روزهاست که لالایی خوان و روضه خوانم ،

گهواره خالی ، قنداقه خونین / لایی لایی از سفر برگشته اصغر

چرا مادر نمیخوابی / عزیزم از چه بی تابی / گمانم تشنه آبی / لالایی اصغرم لالا

روزهاست که نگاهت می کنم ، اشک می ریزم و با لبخند برایت از رباب می گویم ،

روزهاست چشم از گلویت بر نمی دارم ،

باور نمی کنم تیر سه شعبه در گلوی ظریف پسرکی شیرخوار جا بگیر ،

روزهاست در حیرتم از توان رباب که بعد علی اصغر چه بر سرش آمد،

ساعت هاست نشسته ام و دلم نمی آید زمینت بگذارم دردانه من ،

رباب با آغوشه بی علی اصغر چه کرد ،

هنوز به حسین نرسیده ام ، مانده تا به حسین برسم ،

هنوز بر سر صبر و عشق و ایمان زینب کبری درجا می زنم ،

هنوز بر دله سوخته لیلا می سوزم ،

رباب که جای خود دارد ،

نه اینکه امسال یادتان کرده باشم نه ،

میدانی پای ثابت حیرانی هایم شمائید بانو ،

اما انگار امسال بیشتر می فهمم ،

محمدم اگر امروز تو را دارم صدقه سر کودکیست که شام غریبان سال قبل قسمش دادم

دلم شکست و زار زدم که بانو به دل سوخته ات سوگند دله سوخته ام را دریاب

یادم هست که خرد شدم

که شکستم

که مادرم به داده دلم رسید و پا به پای من سوخت

شاید به دل مادرم نگاه کرد که تو را به من بخشید عزیزکم

نذرت کردم که باشی و نوکر علی اصغره حسین و رباب شوی

مولا جان ، حسین جان مانده تا به شما برسم ،

دستمان به دامان کودک شش ماهت ، دستمان را بگیر،

با هزار امید نذرت کرده ام  مادر جان،

کاش که یار امام زمانمان باشی .