عزیزکم

  الان که دارم می نویسم بابا خوابه و تو با من بیداری. اونقد محکم پاهات رو می کوبی انگار می خوای میز رو  بکشی عقب تر  تا راحت تر جا به جا بشی ، حسه خیلی قشنگیه ، لذتی وصف نشدنی، اینکه هستی و  مدام با تکونات اینو یادآوری میکنی.  دیگه اینقد بزرگ شدی که لازم نباشه بابا حست کنه ، می تونه کامل ببینه که داری از این طرف به اونطرف می ری. بابا که  شروع میکنه به حرف زدن، تو هم شروع میکنی به تکون خوردن.   پسره قشنگم ، هر روز که میگذره بیشتر سعی میکنم تو ارامش باشم تا تو هم سهمت رو از این آرامش ببری روزای خوبی رو  پشت سر نذاشتیم ، بعد از اون اتفاقات تلخ که از قبل از عید تا سه هفته پیش ادامه داشت. ...

بالاخره من و بابا تونستیم به خاطر اومدن یکی عزیزترین و دوست داشتنی ترین   افراد زندگیمون، خونه رو عوض کنیم و جای بزرگتری رو بگیریم. 13 روزه که اومدیم خونه جدید.   خدا رو شکر که جای خوبیه و کاملا مناسب برای تو که هر چی دلت میخواد شیطونی کنی بدون اینکه هی بهت بگیم بشین همسایه پائینی اعصاب نداره .   دیشب کاراها تموم شد و موند چند تا ریزه کاری فنی که احتیاج به زمان داره.     اینقد سرم گرم بود و تب و تاب قضیه بالا بود که نفهمیدم ماه 4 چطوری تموم شد . امروز آخرین روز ماه 4 هست و فردا شروع ماه 5 ، دیگه به نصف راه دارم نزدیک می شم و لحظه شماری می کنم برای رفتن به سال جدید.   امیدو...

  منتظره بوی یاسم   که بپیچد و مستم کند   که با هم برویم و گم شویم میان خاطرات سالهای دور   که به او بگویم بابزرگم کودکت کودکی دارد     دلم هر سال نزدیک عید پر میکشد به خانه قدیمی و مهربان تو   که حالا شاید اثری از آن نمانده باشد   و مشتاقانه در آغوشت غرق می شوم   و میان انگشتان بلند و کشیده ات فشرده می شوم   محو قرآن خواندنت می شوم   صدایت می پیچید   انگار همین لحظه همین جایی کنار همین کرسی، کنار پنجره   با همان عینک دور مشکیه معروف !   کنار یک استکان کمرباریک پر از چای و جعبه تنباکو   ...

  بالاخره امروز رسید ، لحظه لحظه ها شمردم تا برسه    خیلی طولانی بود خیلیییییییییییییییییییییییی حالا هی نگاهم به ساعته    که بشه 12 و من از شرکت بزنم بیرون ، و هی منتظر بشینم تا ببینمت    و مطمئن باشم که همه چی خوبه و تو راحتی و همه چی آرومه    خدایااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا قسمت همه کن   

  اونقدر دل تنگ این روز بودم که خیلی زودتر از موعد از شرکت راه افتادم   توی راه بارها تصویرت رو کشیدم و قربون صدقه دست و پاهات کوچیک و نازکت رفتم   بابا قرار بود ساعت 2 به بعد بیاد ولی زودتر از من رسیده بود و دنبال جای پارک می گشت این ینی با همه خونسردی که از خودش نشون میده ، تودلش یه خبرای دیگست     بعد از آزمایش خون و مثلا مشاوره ژنتیک منتظر سونو بودیم    اسمم که صدا شد ، صدای قلبم توی گوشم پیچید،   حتی صدای قلب کوچیک توکه تا اون روز نشنیده بودم ...    با ورود من و آماده شدن برای سونو بابا هم از در اتاق اومد تو و مشتاقانه زل زد به مانتیور ...

  هیچ وقت نبودنت برایم عادی نشد    هیچ وقت یادم نمی رود که بودی و چهره ات آرامش بخش    هیچ وقت یادم نمی رود که نگاهت عمق داشت برایم و صدایت ....   دستان استخوانی و لاغرت   کت و شلوار آبی نفتی ات   قرآن جلد مشکی و عینک دور مشکی ات   لبخند آخری که بهترین تابلوی ذهنم شد    چهاردهمین سالگرد نبودنت شد   همیشه محتاج دیدنت هستم ، تا هر وقت که زنده باشم    بابزرگم  ........   ...

  دومین دیدار ، شنبه 21 دی ماه   چشمم را بستم تا تصورت کنم ،   شاید هم ترس را پنهان کنم   ترس نبودنت ، رشد نکردنت   نکندها ، شاید ها ، اگر ها ...   دستگاه سونو را که حس کردم بغض امانم نداد   قدت شده بود 10 میلیمتر و قلبت ... قلبت چه زیبا می تپید   انقد تند و قشنگ که محوت شدم که یادم رفت بگویم دکتر عکسش را میدهی؟   دقیق 7 هفته   عمرم به اندازه تمام دنیا میخواهمت       ...

  به دست خودم که نگاه میکنم ، خالی تر از همیشه به نظر می رسد     اما به کرم تو که نگاه میکنم حیران میمانم میان اینهمه محبت   که گاهی نه دیدمشان نه حسشان کردم. ماههایی که گذشت و پر و خالی از امید شد. 19 ماه و هرکدام دست کم 30 روز، روزهایی که جز خودم و دوستان منتظرم هیچ کس درکشان نخواهد کرد. شبهایی که تا صبح خواب یک خط بودن و دوخط شدن بی بی چکها امان می برید و صبحهایی که تمام آروزها ویران می شد و روز از نو روزی از نو.       به هر پیام مادر شدنی دل خوش میکردم که روزی نوبت من هم خواهد شد، و هر ماه ماجرایی تازه انگار تو را از ما دورت...

  دو خط بی بی چک که برایم غریبه نبود بتای 100 که قشنگ ترین عدد زندگیم شد و حضور تو کودکم که تمام رویاهایم را حقیقی کرد و ناباوری که رنگ خوشبختی داشت     خوش اومدی عزیزه دل بابا و مامان     ...